माझ्या नजरेतून

गंपू वय १४ महिने माझ्या घराला आता शांततेची सवय अजिबात नाही राहिलेली. दिवसभर युगचा दंगाच सुरु असतो नुसता. आणी जरा कुठे  शांत शांत झालंच तर समजून जायचं हा गंप्या काहीतरी उचापती करतोय. आता तर काय उठसूट टपातल्या पाण्यातच जाऊन बसतो खेळत.  आणी मग मी त्याला विचारलं "अरे तू काय Hippopotamus आहेस का ?" तर हा आपला हसतच सुटतो. काय अप्रूप वाटतं त्याला या 'हिप्पोपोटमसचं'!, बेंबीच्या देठापासून हसतंच सुटतो हा शब्द ऐकला की. त्याचं ते  निखळ हसणं, त्यातले उत्कट भाव इतकं भारी वाटतं ना बघायला! म्हणजे मला खरंतर रागवायचं असतं त्याच्या या पाणी उद्योगावर पण मी ते विसरुन  त्याच्या हसऱ्या, गोबऱ्या-गालांवर आलेली चकाकी आणी त्यात मध्यभागी क्वचितच दिसणारी खळी यातच हरवते. खळखळून हसल्यावर डोळ्यांत आलेले थेंबभर आनंदाश्रू आणी त्या थेंबभर पाण्यामुळे चमकणारे डोळे बघतच रहावे. हि लहान मुलं हसतातच इतकी गोड ना की आपण विरघळतोच.  'हिप्पोपोटमस' हा शब्द त्याने टिव्हीवर एका लहान मुलांच्या जाहिरातीत ऐकला. तेव्हापासून जेव्हा जेव्हा ऐकला तो खळखळून हसलाय. हो त्याला जाहिरातींच भयंकर वेड. कृष्

युग(गंपू) वय: १५ महिने गंपूबाळ आणी उकडीचे मोदक आज अंगारकी चतुर्थी!. गणपती बाप्पासाठी मी खास उकडीचे मोदक बनवायला घेतलेत. तशी उकडीच्या मोदकांची माझी पहिलीच वेळ, मला गव्हाचे तळणीचे मोदक करायची सवय कारण आईकडे तेच असायचे. मी ही तेच करायला शिकले मग तिच्याकडून.  गंपूला सांभाळून त्यात पहिल्यांदाच ह्या मोदकांचा प्रयत्न त्यामुळे सकाळीच स्वयंपाक झाला की तयारीला लागले. सारण बनवुन घेतले. आणी आधी गंपूला अंघोळ घालून झोपवले. हो!कारण त्याशिवाय मला काही शांतपणे ती उकड करायला मिळणारच नव्हती. उकड झाली की मी पीठ मळुन मोदक बनवायला घेतले. इतक्यात गंपूशेठ उठले. दिवसा त्याची झोप कमीच, अगदी वीस-एक मिनिटांची.   स्वारी ऊठून स्वयंपाक घरात आली आणी काय आश्चर्य..??,माझ्या नेहमीच्या अपेक्षेप्रमाणे तो आज अजिबात रडला नाही की मला येऊन मिठी मारली नाही. उलट शांत माझ्या बाजुला उभा राहुन बघत होता की मी काय करतेय. पण गंप्याची शांतता म्हणजे वादळापुर्वीची शांतता. ती सुद्धा अर्ध्या-एक मिनिटांची. तेवढ्या अर्ध्या मिनिटात त्याने उकडीचा मळलेला गोळा नीट निरखून घेतला. मी कसा त्यातला छोटासा भाग काढुन उंड्यात

'युग' गंपू वयवर्ष - १२ महिने *गंपूचा योगाभ्यास* ४ महिन्याचा असताना त्याला कुणा नावडत्याच्या/अनोळख्याच्या मांडीवर दिले कि तो एकतर तुमच्या कानठळ्या बसाव्या इतक्या मोठ्याने रडा/ओरडायचा किंवा मांडीत झोपवल्या ठिकाणीच जमेल तेवढं अंग उचलून उसळ्या मारुन 'बॉडी स्ट्रेच' सुरु करायचा. मग हळुहळु पायाची बोटं तोंडात जातील अश्या पद्धतीचं 'पवनमुक्तासन'(बंदिस्त पवन----मुक्त करणारं हेच ते आसन) जमायला लागलं. पुढे बाळ रांगायला लागलं. पाय दुखलेकी 'वज्रासन' करायला लागलं. आवडत्या गाण्यांवर 'बटरफ्लाय योगा'ला आपसुकच अंगीकारलं. बसल्याजागी 'बेलीडान्स',बटकडान्स'पण होऊन जातो कधीमधी.... आता कुठल्याही आधाराशिवाय उभं रहायची मजा घ्यायला लागलाय. उभा राहून दोन्ही हातांची एकमेकांशी घट्ट युती करुन पाय जमीनीवर रोवायचे. समोरच्याला "बघारे मी उभा राहिलोय"च्या आविर्भावात ओरडून आपल्याकडे बघायला लावायचं. आणी आपण त्याच्याकडे बघून "अजून गडी डुलतोय" म्हणेपर्यंत याने उत्साहात 'ताडासन' करायला जायचं नी धपकन् खाली पडायचं. सकाळी उठताना 'सुर

अनुभवाची फजिती  - कोंबडीचे भूत !(२०१४) "तर ईथे उपस्थित माझ्या सर्व मिञ मैञिणींना माझा नमस्कार! बंधू आणि भगिनींनो......." ही अशीच काहीशी सूरूवात करण्याचा बेतात होते मी .........पण लक्षात आले मी ईथे अनुभव लिहायला आलेय . असो , हि गोष्ट फार फार वर्षापूर्वीची अजिबात नाही,अगदी कालच्याच धूलवडीची आहे ... मी मूळची सातारची असल्यामूळे मलाही धूलवडीला कोंबडीवडयांचे, मटण वडयांचे भारी आकर्षण! कारण ते खाण्याइतकेच बनविण्याचेही वेड मला आहे. पण हयावेळी असे काही घडेल याची मला मूळीच कल्पना नव्हती आज धूलीवंदन., "कोंबडीवड्यांचा घाट घातलाय खरा...., पण मला खाली बिल्डींग च्या मिञमैञिणींसोबत रंगपंचमी  खेळायला ही वेळ काढायला हवा.." असे म्हणून जरा लवकरच उठून तयारीला लागले. बाबांनीही बाजारात आज लवकर जाऊन चिकन आणले. "आज खूप गर्दी होती बाजारात, बरे झाले लवकर गेलो ते..." असे म्हणत म्हणत बाबा किचनमध्ये आले आणि चिकनची पिशवी माझ्या हातात दिली. मी ती तशीच एका भांड्यात ठेऊन भांडे बाजूला सरकवले ,म्हटले हातातले काम आधी संपवावे . बाबा चिकन घेऊन येई पर्यंत मी वडयांचे पिठ भिजवून ठेवले होत